लालपुर्जाको आसमा बित्दै जिन्दगी

लालमाया परियारले रातो पुर्जा देख्न पाउँछु कि पाउँदिन, मर्ने बेला भइसक्यो भनेको अहिले जस्तै लाग्छ । तर उनले आफ्नो आस आफूसँगै लगिन् । २०६८ को आयोगले उनलाई सुकुम्बासी पहिचानपत्र दिएको थियो । तर पुर्जा हात परेन । नैने दमाईको ७३ वर्षमा मृत्यु भयो । उनी पनि धेरै पटक भूमिहीन सुकुम्बासी आयोग धाए । निवेदन दिए । एउटा सेतो पर्चा लिएर जग्गा पाइने आशासहित घर फर्के । स्यानी चौधरी पनि ७० वर्षको उमेरसम्म बनेजति आयोगमा निवेदन हाल्न पुगिन् । तर पुर्जा देखिनन् । उनको जीवन पनि पुर्जाको आसमा नै सकियो ।

यस्ता पात्र मुलुकभर हजारौं छन्, जसले जमिनको स्वामित्वको आशा गर्दागर्दै आफ्नो जीवन सके । उनीहरूको पुर्खा पनि यसै गरी सकिए । छोराछोरीको हालत पनि उस्तै छ । आखिर कहिलेसम्म गरिब भूमिहीनले यस्तो नियति भोगिरहनुपर्ने हो ?

अहिलेको सरकारले राष्ट्रिय भूमि आयोगलाई विघटन गरी अर्को आयोग गठन गर्ने गृहकार्यमा लागेको छ । विघटनको निर्णय कार्यान्वयन नगर्नु भनी अदालतले अन्तरिम आदेश दिएको छ । अर्को कुरा राष्ट्रिय भूमि आयोगले कार्यालय खोलेर बसेको छ । तर कुनै काम गरेको छैन । यसरी भूमिहीनहरूलाई कहिलेसम्म अन्योलमा पारिराख्ने ?

आजसम्म धेरै पटक आयोग बने । तर सरकारले भूमिहीनको निवेदन संकलन गर्नेबाहेक अरू केही गर्न सकेन । गरिब जनताका नाममा यसरी सरकारैपिच्छे आयोग बनाएर सरकारी ढुकुटी रित्याउनु भनेको सरासर भ्रष्टाचार हो । यस्ता भ्रष्टाचारको कानुनी उपचार कसले खोज्ने, कसले गर्ने ?

– विष्णु रोका, नेपालगन्ज, बाँके